Las Vegas... de laatste loodjes

En op de laatste dag heb je eindelijk het echte vakantie gevoel te pakken. Lekker niksen bij het zwembad en langzaam gaar bakken in de zon...

En daarna het einde van de vakantiestress: koffers weer inpakken en weer schrikken van de hoeveelheid spullen en het overgewicht. 
We zullen morgen op het vliegveld wel merken hoeveel we moeten bijbetalen. Al valt het qua kilo's wel mee (ca. 2,5 overgewicht), maar we slepen wel een extra (gitaar)koffer mee terug. 

Las Vegas shopping

Een shopaholic in Las Vegas is gedoemd. We hebben gisteren het grootste deel van de dag verbracht in winkels. Van platenzaken tot een van de grootste outlet ter wereld.
Maar eerst was het in de rij staan voor Recordstore Day. Op die dag brengen allerlei platenmaatschappijen exclusieve releases uit. Helaas was de berg aan releases dit jaar zo groot, dat geen enkele platenzaak alles kon bestellen. Ook de grote ZIA's in Vegas niet. 
Veel mensen waren dan ook teleurgesteld. Van ons lijstje hebben we ook nix kunnen vinden, maar wel enkele zaken die er niet op stonden en een leuke verrassing waren. 
Daarna naar de outlet, op tassen jacht voor Caro. Helaas ook hier niet geslaagt, Arny echter wel. 

En zo ging de dag voorbij voordat je het in de gaten had. Daarna met een lekker koud biertje bij het zwembad gaan liggen. 
En dat is precies wat we vandaag gepland hebben op onze laatste dag. Alleen de koffers pakken (past het wel allemaal?) en dan lekker nix doen!

Valley of Fire

Las Vegas is heel leuk, behalve s'ochtends, want dan kom je er achter dat die 2 dollar margerita's net iets te lekker waren. En die happy hour biertjes er net van te voren al helemaal.
Maar goed, s'avonds een bikkel, s'morgens idem!
Ietsjes later dan gepland (zo'n 2 uur) zijn we vanmorgen weer de woestijn ingereden. Eigenlijk de ideale remedie tegen een kater! We misten de rode rotsen van Utah zo zeer... Maar die hebben ze hier ook! Na een korte rit van zo'n 40 minuten zaten we midden in Valley of Fire State Park.

Hier zijn we al vaker geweest en het stikt er echt van de dagjesmensen (hallo, kijk eens in een spiegel!). Maar we hadden dit keer een leuke hike van het internet geplukt. En daar hebben we de rest van de dag in ons uppie verbracht. OK, heel even hadden we bezoek van een jong Duits koppel (Gutenmorgen!).

Ons werd een 'Wave'-achtige experience beloofd en die hebben we gekregen! De prachtige zandsteenformaties zijn bijna net zo mooi als in Utah. En hier stond de woestijn op de meest vreemde plaatsen in bloei! Af en toe waanden we ons zelfs in de Coyote Buttes in Utah!

Las Vegas... een beetje thuiskomen

Toen we vanmorgen om half acht wegreden dachten we de rest van de dag in de auto te zitten. Vanaf Flagstaf zou het zo'n 4 en een half uur rijden zijn naar Las Vegas. Plus we hadden enkele tussenstops ingelast. 
De tussenstops (o.a. Chloride Ghosttown) bleken zo tegen te vallen dat we lekker konden doorkachelen.
Pas bij de Hoover Dam zijn we even gestopt om de benen te strekken. We schamen ons een beetje, in 10 jaar USA waren we er nog nooit geweest, en het was eigenlijk nog niet eens de moeite waard om er langer dan 10 minuten te stoppen.

Eigenlijk hadden we gewoon haast om weer in Las Vegas te komen. We zijn toch een beetje verslaafd aan deze stad. En dan echt niet aan het gokken, want dat doen we niet. Maar aan de kleine platenzaken, de obscure modewinkeltjes en alles wat niet direct aan de Las Vegas Boulevard (the Strip) ligt. Morgen wellicht meer... als ons 'gejatte' internet het blijft doen....

Watervallen van chocola en nog meer indianen ruines...

The Chocolate Niagara worden ze genoemd, de Grand Falls. Op de plek waar de Little Colorado River zich in een canyon stort is enkele keren per jaar een donker  bruine waterval te zien. Vooral in het voorjaar als door de gesmolten sneeuw de rivier opzwelt. Nu had het de afgelopen weken zo veel gesneeuwd dat het water nog maar lichtbruin was. Een geluk bij een ongeluk, want zo zijn ze natuurlijk veel mooier, deze watervallen. 

En ze liggen in de middle of nowhere, alleen bereikbaar over slechte zandweggetjes, je moet echt een 4wd Jeep hebben om er te komen. Bovendien moest je tot voor kort ook nog een vergunning hebben, want de watervallen liggen in het Navajo Reservaat. En de permit office is welgeteld zo'n vier uur verder rijden. We telden dan ook maar twee andere auto's op de parkeerplaats. 

Vanaf de rand van de ravijn zijn ze al indrukwekkend, maar als je na een korte hike in de canyon zelf staat zie je pas hoe hoog ze zijn. 

Doordat ze midden in de woestijn liggen, staan ze het grootste gedeelte van het jaar bijna droog. We mochten dus van geluk spreken dat er zoveel neerslag was gevallen de afgelopen week. 

Na ongeveer een uur in de canyon verbracht te hebben was het tijd om de steile klim naar boven te aanvaarden. Afzien! 

Inmiddels was het rond het middaguur en moesten we door naar Wupatki National Monument. De laatste oude indianan-nederzetting van deze trip. Wupatiki is eigenlijk een verzameling van oude pueblos in een zeer bizar vulkaanlandschap. We hebben zeker zo'n 5 uitgebluste vulkanen gezien. 

Enkele dagen geleden hebben we bij Palatki een rotstekening gezien (zie boven) van zes bergjes met een grijze pluim erboven, door de gids verklaard als het aantal uitbarstingen van de Sunset crater. Het kan natuurlijk ook het aantal vulkanen zijn. Tja soms voel je je echt archeoloog op deze trips...

Wupatki National Monument is dus een verzameling van oude indiaanse nederzetting, dit zijn dit keer echter geen cliff dwellings, gebouwen in een alcoof van een rotswand. Maar de voorlopers van de hedendaagse pueblos. Ze staan in een redelijk vlak landschap, waarbij vooral Wukoki heel bijzonder is, deze is bovenop een rots gebouwd.

De Wupatki-nederzetting, waar het park na vernoemd is, is de grootste. En deze leek een beetje op de Chaco-site die we enkele jaren in New Mexico hebben bezocht. Al was die stukken groter. 
Een mooie afsluiting van onze zoektocht naar Anasazi-ruines in Arizona. Morgen gaat het richting noorden, naar Las Vegas...

Flagstaff

Vanochtend via Oak Creek Canyon naar Flagstaff gereden. Met een korte stop bij het Slib Rock State Park. 

Normaal is het hier barstens vol met mensen die genieten van het water van de Oak Creek die hier een natuurlijke glijbaan vormt van een kleine kilometer lengte. Het water is echter nog veel te koud om te zwemmen dus we hadden het park zo'n beetje voor ons zelf. Het zonnetje was lekker warm, heerlijk dutten bij het water...

Daarna door naar Flagstaff. Een oud universiteitsstadje waar we al vaker geweest zijn. Je kunt hier heerlijk goedkoop eten en er zijn voldoende gezellige kroegjes om een zonnige middag relax om te krijgen.

Sedona... of Tibet?

Vanochtend zijn we met de Jeep de bergen in gereden. Op zoek naar Indianen ruines en rotstekeningen. Eerst stond Palatki op het programma. Na een mooie rit over modderige paden, joepie, eindelijk mocht Arny de Jeep laten werken, kwamen we bij een Oase onder een gigantische Rotsformatie. 

De ruine was helaas onlangs gesloten voor het publiek, er bestond gevaar dat er rotsblokken uit de rotswand naar beneden zouden vallen. Maar, omdat we er zo vroeg waren konden we samen met een ranger naar een gebied hiken wat normaal was afgesloten. In een klein groepje klommen we langs de rotswand naar boven naar rotsschilderingen die nu nog als heiligdom door diverse Indianenstammen, zoals de Hopie, worden bezocht. Hier komen dus niet vaak toeristen. 
Vooral door de zeer leerzame uitleg en verhalen van de ranger maakten dat de tekeningen tot leven kwamen. 
We hebben zelfs een orginele Kokopelli, een zeldzame tekening van een Indiaanse fluitspeler, gezien. Maar de uitleg die erbij hoorde, maakt dat we de tekening die de touristen hier op T-shirts en bumberstickers kopen, nooit meer hetzelfde kunnen bekijken ;-).

Daarna via een nog ruwere zandweg naar de Honanki Ruines. Deze zijn groter dan die bij Palatki en waren gelukkig wel geopend. We hadden deze weer voor ons zelf, ondanks dat er twee Pink Jeep Tours in de buurt waren (KILL, KILL, KILL!).

Inmiddels was het rond het middaguur en begon de maag te rammelen. Dus terug naar Sedona om een broodje te eten. Daarna even naar het motel om wat andere kleren aan te trekken, het was inmiddels behoorlijk warm geworden. Maar de zware verkoudheid van Caro gooide roet in het eten. We besloten toch maar even rustig aan te doen.


Na een lange middagdut zijn we tegen de avond naar de Stupa gereden, een Boedistische tempel hier in de bergen. Weer eens wat anders dan een kerk en zeker zo indrukwekkend! Ineens waren we niet meer in de USA, maar leek het of we in Tibet waren....

Kortom een zeer spiritueel dagje!

Sedona: en toen was het weer lente!

De zonsopgang vanochtend was echt prachtig. Vanuit het balkon van onze kamer hadden we een heel mooi uitzicht over de Verde Valley. Alleen was het bitterkoud, het vroor tot het kraakt. We zijn dan ook maar weer het warme bedje in gekropen, want we hoefden vandaag maar een uurtje te rijden tot in Sedona.

De rode rotsen van Sedona waren nog mooi bedekt met sneeuw toen we er aankwamen. Maar al snel deed de zon haar werk en was het weer lekker warm. Voordat we een mooie fotolocatie gevonden hadden was de sneeuw al grotendeels weg.

We zijn al eerder in Sedona geweest, maar we zijn er meestal al snel weg gevlucht. Het stadje is zo vervuild met yuppies, hippies en heel veel new age volk, dat het er bijna niet uit te houden is. Dit vaag volkje wordt aangetrokken door zogenaamde Vortexen. Heeft iets te maken met aardstralen, magnetisme en UFO's. Overal staat wel een of andere vage touwenkop met op een fluitje te spelen of een bloemenmeisje een mantra te zingen. En op de meest belachelijke plaatsen heeft een of andere rijke stinker een riante villa gebouwd, want het stikt hier ook nog eens van de beroemdheden. Daarnaast hebben ze ook nog diverse kerken of tempels gebouwd om de horizon nog meer te vervuilen.

Maar zodra je buiten de bewoonde wereld achter je laat (al moet je daar wel naar zoeken) is het er echt prachtig. En druk.
Want het was zondag en veel inwoners van Phoenix kwamen via Sedona terug van een weekendje skien. 

Alle restaurants zaten tjokvol en overal struikelde je over de hikers die nog even de zonsondergang wilden zien op een mooie locatie (net als wij). Maar zodra de zon begint de dalen worden de rotsen onwerkelijk fel rood en is alle ellende al snel vergeten....

Morgen is het hier hopelijk rustiger, het weekend is dan immers voorbij. We gaan dan weer op zoek naar indianenruines...

Jerome in de sneeuw

Toen we vanochten naar buiten keken schrokken we toch even, er was ca 40 centimeter sneeuw gevallen. Gelukkig dooide het al snel, maar toe we op weg naar Jerome gingen begon het alweer te sneeuwen.

Maar eerst een tussenstop bij de Granite Dells, een prachtig knalrood rotslandschap met een prachtig meertje. Normaal is het gesloten met vorst, maar vanochtend stond de poort nog steeds open. Een zeer fotogenieke locatie die niet in veel boeken staat. We waren er derhalve weer eens in ons uppie!

De rit door de bergen naar Jerome ging voorspoedig en was ongelooflijk mooi door het flinke pak sneeuw. Na een ongeveer een uurtje waren we al in Jerome en zaten we al aan de ontbijttafel bij de Flat Iron Cafe. 

Aangekomen kregen we de zoveelste sneeuwbui over ons heen. Het uitzicht vanuit ons motelltje is echter adembenemend

Winter in Prescott

Het is hier stervenskoud! Het vriest een paar graden en voor vanacht hebben ze een sneeuwstorm voorspeld. Er zou zo'n 12 tot 30 centimeter sneeuwvallen op de bergpas waar we morgen over heen moeten rijden naar Jerome. We zijn al gewaarschuwd dat we niet voor 11 uur s'morgens op pad moeten gaan en vooral de wegcondities in de gaten moeten houden.

Hallo, we zijn toch in Arizona? Hier is het toch altijd minimaal 28 graden? Niet dus.

Vandaag sneeuwde en regende het de hele dag. We zijn dan maar te voet de stad in gelopen en wat gaan winkelen. Eerst heeft Arny zijn nieuwe gitaar bij een enig 'gitaardokter-zaakje' onder handen laten nemen. Voor 25 dollar de frets bijgeslepen en een complete grote beurt. 

Het waren super leuke mensen, vooral Doug (op de foto links), een stokdove bluesmuzikant, maar meteen verliefd op de gitaar. Hij wilde de plank van Arny meteen overnemen en heeft hem zelf onder handen genomen!

Daarna gaan winkelen, wat supergoedkope spijkerbroeken rijker zijn we blij de eerste beste ierse pub ingedoken. En daarna nog een... Gevolgd door weer een heerlijke pizza met nog wat biertjes.

Tja, Caro had hem daarna goed hangen en ligt nu te snurken op bed. Och het is immers vakantie! De gitaar speelt overigens superlekker nu!

Mogollon Rim in een sneltreinvaart

Toen we gisteravond na een flinke onweersbui in Silver City de weerberichten checkten schrokken we flink. 

 Voor Show Low en Mogollon Rim werd er heel slecht weer voorspeld. Temperaturen rond het vriespunt, storm en vooral sneeuw. Niet abnormaal voor deze tijd van het jaar als je bedenkt dat het in de bergen ligt, maar toch. Twee dagen geleden werd er nog 25 graden en prachtig zonnig weer voorspeld. We hadden eigenlijk speciaal voor deze twee dagen de zwaardere 4WD jeep gehuurd want je vindt er jeeproutes door canyons en over bergpassen. Helaas, soms zit het tegen. Desondanks was het vanochtend nog prachtig weer, al was het wel al flink fris. We konden hierdoor gelukkig de geplande hike over de Catwalk door een van de mooiste canyons van New Mexico wel gewoon lopen. Je kunt bij de route afwisselend kiezen voor een makkelijk, bijna rolstoelvriendelijke pad over bruggetjes of via rotspaden klimmen en klauteren. 

We hebben natuurlijk voor de moeilijkere route gekozen en ondanks de kou kwamen we toch flink aan het zweten. 
Toen we zo'n drie uur later in Show Low aankwamen hebben we toch maar even het geboekte hotel afgezegd en zijn we doorgereden. De wolkenlucht werd steeds donkerder.
Iedere keer verschoof het stoppunt steeds verder. Toen we na bijna een dag in de auto de bergen achter ons lieten en we Prescott bijna inzicht hadden zijn we doorgereden naar het motelletje waar we eigenlijk pas morgen zouden overnachten. 

 Gelukkig was ons challetje nu al beschikbaar en het was op loopafstand naar het centrum waar de beide eigenaren ons een leuke kleine pizzeria hadden aangeraden. Even wat anders na twee weken mexicaanse keuken!

Prescott is echt een leuk stadje. Het was ooit de eerste hoofdstad van Arizona. In het historische centrum stikt het van de leuke kroegen en restaurants. We zijn nog even gaan na borrelen in het Palace Bar & Restaurant. In de stadsbrand van 14 juli 1900 hebben de stamgasten van het hotelrestaurant, de zware eikenhouten bar losgeschroeft en naar de straat gedragen. Waar ze vervolgens vanaf hun barkruk de verwoesting van hun stamkroeg gadesloegen. Na wederopbouw werd dezelfde bar weer in het cafe geinstalleerd. Daarna heeft het nog gefigureerd in diverse westerns als stereotiepe cowboykroeg.

De antieke barkrukken zaten echter voor geen meter en we vielen bijna in slaap, dus snel trug naar ons cozy moteltje....

Gila Cliff Dwellings en een stad van rotsen

Met Silver City als uitvalsbasis kun je een van de mooiste scenic routes van het zuidwesten rijden. De rondrit duurt bijna een dag, vandaar twee overnachtingen hier. Het gaat van een prachtige slingerende bergpas door bossen met herten naar een afgelegen indianenruine en dan via de woestijn met wat tussenstops weer terug.

De Gila Cliff Dwellings stonden al langer op ons verlanglijstje van indianen ruines. De afgelegen ligging in een mooie groene canyon en de wat andere bouwwijze van de Mogollon Indianen maakt het een van de hoogtepunten van deze trip.

Wat betreft de bouwstijl, de meeste rotsnederzettingen die je in het zuidwesten tegenkomt zijn van de Anasazi. De Mogollon indianen, waren welliswaar tijdgenoten, maar leefden zelden in grotten. De grote grotten, eigenlijk uitsparingen in een rots, zijn met een pad verbonden en je kunt soms van de ene nederzetting naar de andere via een tunneltje lopen. 
We waren er bijna alleen, heerlijk gewoon. 

Daarna nog wat kleinere nederzettingen in wat zij-canyons bezocht om via een mooie bochtige bergweg weer af te dalen naar de City of Rocks. Een vreemd fenomeen in een heuvelachtig landschap.

 Het lijkt het meest op Stonehenge, maar dan niet door mensenhanden gemaakt en enorm groot. Overal kun je door de vreemde rotsformaties wandelen, kruipen en klimmen. En op de meest vreemde plekken groeien er boompjes.

Daarna via een klein omweggetje weer terug naar Silver City. Het omweggetje ging naar een van de grootste kopermijnen ter wereld. Hier wordt nog steeds een groot deel van de wereldbehoefte aan koper, vooral voor de wapenindustrie, gedolven. Een gigantisch gat in het landschap.

We hadden kort daarvoor nog even een minder leuk akkefietje met een medeweggebruiker. Hij zag schijnbaar dat we toeristen waren en begon heel erg langzaam voor ons te rijden. Zodra we wilden inhalen, gaf hij ook gas. Je denkt heel even aan al die cliche enge Amerikaanse horrorfilms. Is ons in al 12 jaar dat we hierheen zijn gevlogen nog nooit overkomen. En ineens begonnen zich na een waanzinnig hete, mooie dag ook nog allerlei onweerswolken te vormen. Maar gelukkig ging hij op een gegeven moment links af waar wij rechts moesten.... En het onweersbuitje was na een half uurtje al afgelopen, en toen zaten we al aan het bier in onze B&B!

Silvercity, New Mexico

Spijtig genoeg hebben we Bisbee alweer achter ons gelaten. Vanochtend zijn we in zo'n drie uur naar het noord-oosten gereden, met als eindbestemming Silvercity. Dit kleine stadje ligt net over de grens met New Mexico en gaat de komende twee dagen dienen als uitvalbasis voor wat hikes naar indianen ruines.

Veel is er niet te doen in Silvercity, maar het oude mijnstadje is prachtig opgeknapt en in bijna ieder 2e huisje in het historische centrum is een galerie gevestigd. Ook de B&B waar we overnachten is een galerie. Een oud mexicaans adobe herenhuis wat echt heel mooi gerestaureerd is. Het gebied hier is heel mooi groen en heuvelachtig. Mooi contrast met de droge woestijn waar we de afgelopen week zijn geweest.
 

Bisbee, day 2: cowboys, shootouts and beers...

Vandaag terug gereden naar Tombstone, zo'n half uurtje hiervandaan. We waren gisteren hier al door heen gereden, maar toen was het zondag en dan stopt de ene na de andere tourbus met jappen in het dorpje. Hier heeft Wyatt Earp, samen met zijn broers en Doc Holiday ooit de gebroeders Stanton onder de groene zoden geholpen. De zogenaamde shootout duurde nog geen minuutje, maar leverde wel honderde uren Hollywood geweld op. 

 Tombstone stelt echt geen reet voor, we hebben ons hier de vorige keer al over opgewonden. Wat een tourist trap. Maar ja, je bent nu eenmaal hier en misschien hebben ze het veranderd... Nee, dan maar liever terug naar het echte westen, Bisbee. Waar we in de locale brouwerij maar weer eens een bierproeftest gedaan hebben. Ook hebben we een kijkje genomen in de Lavender Pit, de mijn die de stad ooit rijkdom en faam bracht. Een gigantisch gat in de grond, waar ooit een berg en een deel van het dorp stond.

Daarna de rest van Bisbee verkent. Je vind hier echt overal de leukste huisjes en winkeltjes, en op maandag is het stadje bijna uitgestorven....

Bisbee

We hebben Tucson achter ons gelaten en zijn vanochtend naar het zuiden naar Bisbee gereden. Bisbee is een oud mijnstadje op de grens met Mexico. Het stadje is redelijk goed geconserveerd en ziet er uit als 100 jaar geleden. De mijnen zijn inmiddels gesloten en veel huizen zijn opgeknapt door kunstenaars, hippies en ander vreemd volk. Ook worden er veel films opgenomen omdat het er nog authentiek uitziet.

Heel apart sfeertje. Doordat het stadje in een canyon is gebouwd moet je wel heel veel trappen lopen. Het knusse huisje dat we hebben gehuurd ligt halverwege de canyonwand, met een prachtig uitzicht.

Tucson, day 4: braderie & schaken

Vandaag hebben we het rustig aan gedaan. Een beetje over de 4th avenuestreetfair geslenterd en wat op het terras gehangen.

 Voor ons hotel was een grote schaakmanifestatie waarbij kinderen een levend schaakspel verbeelden. Erg leuk om te zien hoe de kids helemaal in het spel op gingen.